Wracamy wspomnieniami do pierwszego weekendu lipca. Dzisiaj porcja zdjęć, przepisów i inspiracji z naszego małego garden party. Z racji tego, że jedna z nas zmuszona jest na przestawienie się na bezglutenową dietę, to starałyśmy się z całych sił, żeby mimo wszystko (mimo braku mięsa i mimo wyeliminowania glutenu) było co jeść. :)

Jeszcze do niedawna byłam wielce zdziwiona, kiedy ktoś mówił, że nie lubi zbyt słodkich deserów albo ciast. Ale jak to?! :) Przecież deser musi być słodki - myślałam. Na szczęście, w porę nadeszło opamiętanie i zaczęłam zmniejszać ilość cukru dodawanego do deserów czy napojów (cud nastąpił, kiedy zaczęłam pić kawę bez cukru czy innego słodzika). I wiecie co? Okazuje się, że im mniej cukru zjadam, tym mniej go potrzebuję - wcześniej było zupełnie odwrotnie! Totalne uzależnienie. Rzecz jasna, czasami mam jeszcze fazy typu "zjadłabym coś słodkiego", ale wszystko w granicach rozsądku. Dzisiaj pomysł na deser bez grama cukru.

Te ciasteczka robię najczęściej - uwielbia je mój brat. Przeważnie są w wersji tak zwanej wypasionej - z kajmakiem, prażonymi nasionami i solonymi orzeszkami arachidowymi. Czasami trzeba sobie dogodzić. ;) Sposób przygotowania jest śmiesznie prosty - wrzucamy wszystkie składniki do miski i jedziemy. To znaczy, zagniatamy. Przyznaję się, tym razem mocno skróciłam pobyt ciasta w lodówce i ciastka wyszły mało idealne. Nie idźcie moimi śladami - nie róbcie tego w domu. :)

Znaleźliśmy się w szczególnym czasie, dni mijają, kolejne zakazy nadchodzą, wolność kurczy się niemiłosiernie, a tęsknota za bliskimi, których nie możemy fizycznie spotkać, wzmaga. Dobrze, że istnieją takie dobrodziejstwa jak videorozmowy. ;)
Również święta wielkanocne wyglądały zupełnie inaczej niż zawsze. Warto jednak nawet wśród tego całego szaleństwa dać sobie namiastkę normalności. Nie było może aż tak wesoło, ale było farbowanie jajek, żurek (w wersji wege, ale niczego mu nie brakowało :)) i sałatka jarzynowa, która była wyrazem najwyższej nostalgii, bo jemy taką w domach rodzinnych, ale u nas pojawia się niezwykle rzadko. :)

Dzisiaj mamy dla Was przepis na tartę, która za każdym razem jest inna i zawsze się udaje. Dlaczego za każdym razem jest inna? Bo w duchu zero waste wrzucamy do niej wszystko to, co akurat mamy w lodówce. U nas idealnie sprawdza się ona pod koniec tygodnia, kiedy to w lodówce (poza światłem) można znaleźć kawałek sera, jedną smutną marchewkę, trochę oliwek na dnie słoika, ledwo zipiącego pomidora i tym podobne historie. :) Oczywiście nic nie stoi na przeszkodzie, żeby zrobić wypasioną i dekadencką wersję tarty zamiast tej "resztkowej" jak u nas. :)

Na samym początku widzimy osobę. Nie ma tu tajemnic. Najpierw oceniają nasze oczy. I co mamy tutaj? Wytatuowaną ciemnowłosą dziewczynę z mocnym makijażem ust. Konia z rzędem temu, kto jej nie znając, przypisał do tego wizerunku kolorowe i słodkie kadry z pankejkami, przepis na staropolski rosół czy orkiszowe gofry. Oczy by jadły, serce bije szybciej na myśl o tych smakach, a ręce rwą się do przegrzebania lodówki, a następnie sporządzenia listy zakupów. Pozwólcie, że przedstawię Wam Dianę- mamę, pasjonatkę tatuaży artystycznych, miłośniczkę dobrego jedzenia i eksperymentów kulinarnych.