Weekendy to dla nas świętość i staramy się nie pracować, a przynajmniej nie pracować na najwyższych obrotach. :) Miniony weekend był, co prawda, pracowity, ale udało nam się połączyć przyjemne z pożytecznym, dlatego w starciu praca vs relax, tym razem remis. :) Zrobiliśmy krótki (naprawdę bardzo krótki :)) wypad do Gliwic. Naszym głównym celem była Palmiarnia Miejska, która nas absolutnie zachwyciła! Później jeszcze spacer w stronę Rynku i obiad w Dobra Kasza Nasza. :) Wycieczka bardzo na plus! Obiecaliśmy sobie, że wrócimy do Gliwic na trochę dłużej, żeby móc w pełni cieszyć się urokami tego miasta. 

Od jakiegoś czasu (a dokładniej, od 15 marca) na Instagramie istnieje nowe konto o nazwie @punkt__k.Pomysł stworzenia tej wirtualnej (choć nie tylko) przestrzeni zrodził się w głowie mojej i Gosi. Jest to profil, który, nie da się ukryć, jest taki typowo babski. No, może nie rozprawiamy tam (jeszcze) o najnowszych kolorach błyszczyków* (ale zaczniemy, jeśli uznamy że mamy coś istotnego do powiedzenia w tej sprawie :)), jednak całość jest taka dziewczyńska i na tematy, które nas interesują, które są dla nas istotne i ciekawe.

*Okay, z tymi błyszczykami to oczywiście tak z przymrużeniem oka. ;)

Jeszcze do niedawna byłam wielce zdziwiona, kiedy ktoś mówił, że nie lubi zbyt słodkich deserów albo ciast. Ale jak to?! :) Przecież deser musi być słodki - myślałam. Na szczęście, w porę nadeszło opamiętanie i zaczęłam zmniejszać ilość cukru dodawanego do deserów czy napojów (cud nastąpił, kiedy zaczęłam pić kawę bez cukru czy innego słodzika). I wiecie co? Okazuje się, że im mniej cukru zjadam, tym mniej go potrzebuję - wcześniej było zupełnie odwrotnie! Totalne uzależnienie. Rzecz jasna, czasami mam jeszcze fazy typu "zjadłabym coś słodkiego", ale wszystko w granicach rozsądku. Dzisiaj pomysł na deser bez grama cukru.

Zmuszam się do porannego wstawania. Tak, słowo "zmuszam" najlepiej określa moje zmagania. :) I choć czuję się rewelacyjnie, kiedy wstanę rano, zrobię rytuały tybetańskie, wypiję wodę z cytryną i zjem śniadanie, to i tak rano nie chce mi się wstawać. No skowronkiem to ja nie jestem. Ostatnio mój grafik jest mocno rozchwiany, a ja rozsmakowałam się w nocnym piciu kawy i malowaniu. Sama sobie przysięgam poprawę, bo wiem, ze takie nocne wojaże prędzej czy później (w moim przypadku jednak prędzej) źle się skończą, a worki pod oczami to będzie akurat najmniejszy problem. 
Ale okay, skoro już się stało i buszowałam po nocy, to opowiem Wam o wydarzeniach, jakie miały miejsce...  

Te ciasteczka robię najczęściej - uwielbia je mój brat. Przeważnie są w wersji tak zwanej wypasionej - z kajmakiem, prażonymi nasionami i solonymi orzeszkami arachidowymi. Czasami trzeba sobie dogodzić. ;) Sposób przygotowania jest śmiesznie prosty - wrzucamy wszystkie składniki do miski i jedziemy. To znaczy, zagniatamy. Przyznaję się, tym razem mocno skróciłam pobyt ciasta w lodówce i ciastka wyszły mało idealne. Nie idźcie moimi śladami - nie róbcie tego w domu. :)

Znaleźliśmy się w szczególnym czasie, dni mijają, kolejne zakazy nadchodzą, wolność kurczy się niemiłosiernie, a tęsknota za bliskimi, których nie możemy fizycznie spotkać, wzmaga. Dobrze, że istnieją takie dobrodziejstwa jak videorozmowy. ;)
Również święta wielkanocne wyglądały zupełnie inaczej niż zawsze. Warto jednak nawet wśród tego całego szaleństwa dać sobie namiastkę normalności. Nie było może aż tak wesoło, ale było farbowanie jajek, żurek (w wersji wege, ale niczego mu nie brakowało :)) i sałatka jarzynowa, która była wyrazem najwyższej nostalgii, bo jemy taką w domach rodzinnych, ale u nas pojawia się niezwykle rzadko. :)

Cóż mam mówić, jest jak jest. Siedzimy w domach, ciężko zmobilizować się do jakichś aktywności (przynajmniej ja tak mam), a głowa szaleje. Pamiętam jak mówiłam, że joga, medytacja i inne tego typu historie to nie dla mnie. Ja wolę aktywnie, mocno, szybko - jakieś tabaty, interwały i wymachiwanie kettlami. Aż nagle, z dnia na dzień zostałam uziemiona w domu, a moja wcześniejsza wielogodzinna aktywność fizyczna spadła do zera. Czuć różnicę nie tyle w bicku, co w głowie.

Och, ileż my się nasłuchamy złotych rad, darmowych przepisów na życie i ile dostaniemy wskazówek, o które wcale nie prosiłyśmy. Znacie to? :) Te fantastyczne teksty ku pokrzepieniu serc?

W ramach walki z wszelkimi stereotypami, "widzimisiami" innych w stosunku do nas i wizjami naszej świetlanej przyszłości oraz schematami życia, w których się nie mieścimy, powstały dwie grafiki, które, mam nadzieję, poprawią Wam humor. Częstujcie się, Drogie Panie.

Jak głosi SJP - pierś "u kobiet: jeden z dwóch gruczołów znajdujących się w przedniej, górnej części tułowia". Ale, Moje Drogie, to nie tylko kolejne hasło w słowniku. To coś znacznie więcej. To nasze zdrowie i życie. Myślę, że zawsze jest dobry moment, żeby o tym mówić i żeby przypomnieć mamie, siostrze, przyjaciółce o badaniach. Nie tylko o badaniach u lekarza, ale również o samobadaniu piersi.

Całkiem niedawno stworzyłam kilka kobiecych plakatów. Dwa z nich nazwałam "Przecież to cycki!" i wiem, że niektórych (szczególnie uciekających z piskiem followersów na Instagramie :)) ta nazwa i w ogóle sama tematyka, zatrwożyły.

Znam ludzi, którzy mówią, że wolą życie w mieście, znam też takich, którzy za nic w świecie nie zamieniliby swojego życia na wsi na inne. Ale nie znam chyba nikogo, kto by powiedział, że nie lubi kontaktu z naturą. Niezależnie od tego, gdzie mieszkamy czy pracujemy na co dzień, czujemy, że kontakt z przyrodą ma na nas zbawienny wpływ, lubimy to.

Jakiś czas temu trafiłam na książkę "SHINRIN-YOKU: Sztuka i teoria kąpieli leśnych". Skąd nazwa? Otóż shinrin to las, a yoku - kąpiel. I choć idea ta narodziła się w Japonii, gdzie lasy stanowią dwie trzecie powierzchni kraju, to każdy z nas może, a nawet powinien zastosować ją w swoim życiu.

Co łączy piękne kwieciste wzory, dinozaury, akwarele, kawę, miłość do Japonii i koreańskie seriale oglądane do samego rana? Tę całą mieszankę wybuchową mieści w sobie jedna osoba – Magdalena, instagramowej społeczności znana jako AmeRiya. Kobieta o niezwykłej wrażliwości, delikatna, pracowita, konsekwentna i niesamowicie (od siebie) wymagająca. Sama o sobie pisze:

"Moje miejsce jest przy tym stole, pośród farb, pędzli i zapachu kawy. Moje miejsce jest bardzo moje, sama je odnalazłam, sama wybrałam. W podwarszawskich Markach, w moim kreatywnym świecie.